Боли..

Неговите очи виножито кријат….Толку се убави,нежни и мили…но и таинствени.Кој знае колку тајни кријат…и колку скршени срца спијат. Доволен е само поглед за да те маѓепса за да те однесе некаде далку,далеку….таму горе на небото.Можеби никој не ни помислил.Тие се  толку нежни и волшебни.Насмевката…онаа насмевка која ме прави најсреќна на свет,повторно е видов…повторно ме врати во живот.Таа е она што мене ме опива..јас,јас сум пијана од љубов..толку многу го сакам.Толку силно сакам да викнам,те сакам.Но,несмееам.А копнеам…копнеам толку силно да викам,па да се слушне толку далеку.Но знам дека твоето срце тоа го слуша ,иако јас не викам гласно.Тоа и без глас,може најубаво да слушне.Те гушнав….во тој миг посакав вечно да траеме ние..сакав во таа прегратка да останам засекогаш.Сакам во таа прегратка да заспијам,и таму да се разбудувам.Секогаш.Го почуствував повторно оној твој мирис,кој ме опијанува….ме опијанува…јас сум пијана…пијана од љубов.Додека те гушкав и стоев покрај тебе срцето ми трепереше…што чинам дека неможеше да го собере веќе таму каде што е.Мислев дека во секој миг ќе излезеше и ќе појдеше таму каде што е твоето.Го бараше твоето,несака веќе да биде само.Сака да биде заедно со твоето.Сака да биде среќно,а тоа може да го постигне само со тебе.Иако знам дека е премногу тешка оваа моја љубов кон тебе….знам дека е забранета…знам дека несмееам,не неможам.Како што поминува времето ме научи дека ќе боли.Ти болиш а јас сум болната.Но јас се обидувам да се навикнам да живеам со таа болка..

Таинствени очи..

Додека ги впивам твоите строги црти на лицето, дoдека ги допирам твоите дланки, ги гледам твоите очи и ги гледам сите твои мечти. Се прашувам дали сум дел од нив?
Што кријат тие таинствени очи? Сакам да седам и само да го набљудувам подигнувањето на твоите гради. Цело издигнување, цело преродување.
Ништо повеќе од тишината не посакувам. Само ти и тишината, заедно прегрнати. Да уживам во мигот, целосно да се сплотам со тебе. А кога ќе почне ново блескање на сонцето? Е, тогаш ќе се родам повторно. Ќе се преродам во тебе, и ќе те молам за една прегратка. И за само еден миг, уште еднаш да видам како сончевиот златен сјај ја бои твојата коса во портокалов изгрев, нов, чист, невин. Нов изгрев на нежноста.

Мој недостиг.

Замина…

Се` тешеше дека е среќна што некогаш ја имала таа љубов. Ја почуватвувала и сега ја чуваше некаде длабоко во себе. Оние погледи од кои се` во неа гореше, оние допири каде трепереше како дете кога се плаши и оние бакнежи кои и го одземаа здивот. Се` држеше до спомените и се` заглавуваше во времето и просторот. Емотивно стагнираше.И беше тоа еднаш. Некогаш одамна. Љубов каква што никогаш не се раѓа. Љубов која ја повреди. Љубов која и ја однесе сета надеж. Љубов која ја направи скептична. Љубов која ја натера никогаш повеќе да не верува во неа. А сега отвори ги очите и заборави. Насмевни се и сети се. Ветерот ќе ја однесе болката. А кругот ќе престане да се врти. Затоа што сети се дека рече дека никогаш нема да замине. А замина….

Далеку од ѕидините на овој проколнат град…

Беше тивка Јануарска ноќ. Студенилото ги беше исплашило сите ноќни суштества и ги натерало да се сокријат длабоко во своите скривници. Маглата се беше симнала толку ниско што и најсовршените очи би имале тешкотија во гледањето.

Моите свикнаа на неа. Чекорев, пред мене гледајќи силуети кои не ги препознавав. А и како би можела да ги препознам, кога беа квалитетно обвиткани со дебелата магла. Чекорејќи, забележав силуета различна од сите. Светлината која излегуваше од неа ја правеше различна. Беше машка силуета. Едната рака му беше ставена во џебот од тренерките – разбирливо, се заштитуваше од студот, и моите две беа стуткани во џебовите од капутот, а во другата чуваше цигара. Димот кој што излегуваше од неа не се препознаваше, веднаш се надополнуваше со маглата.

Тој пополека се придвижуваше кон мене. Колку беше поблиску толку беше поубав, посветол, помагичен.

„Здраво“ – ми рече, со оној негов препознатлив глас во кој се препознаваше и болка, и љубов, и копнеж, и желба, и страст и милост.

„Здраво“ – возвратив јас. Се гледавме директно во очи…

Потоа почнавме да зборуваме за теми кои немаа некои поврзни точки со нашите емоции. Можеби тоа го правевме плашејќи се од реалноста која не опкружува, а можеби го правевме поради што и немаше што да се зборува за нашите емоции. Очите зборуваа низ тишината и кажуваа сѐ.

Помина долго време во кое само се обидувавме да сврзиме тема, и секој збор не наведуваше да се вратиме во минатото, каде сѐ беше во друга боја, каде сѐ одеше во наша полза. Секој збор не враќаше во времето пред да го направам јас мојот прв погрешен избор и пред да фрлам сѐ во вода, заедно со гордоста.

Потоа незнам што се случи. Едноставно почуствував дека моите раце го обвиткуваат неговото тело, а мојата глава се лоцира врз неговите гради. Тој беше повисок од мене. Не ме прегрнуваше со рацете бидејќи и двете му беа

поставени во џебовите, но брадата ја прцврсти врз мојата глава. Како да сакаше да ме прегрне со неа. Подоцна и дозволи на едната рака да ја обвие мојата половина, неколку секунди подоцна и со двете раце ме припиваше кон себе. Нежно, како да сум пеперутка која ќе се скрши во неговите прегратки, а подоцна силно, како да сум птица која ќе одлета ако не ја притисне што поцврсто кон себе.

Магијата престана кога ги слушнав зборовите „Ова неможе да се повтори. Мојата гордост е она што нема да го прегазам. Извини Марија, тоа е она што можам, односно единственото нешто што можам да ти го кажам. Извини. Но не очајувај, можеби јас и ти ќе успееме некаде, далеку од ѕидините на овој проколнат град.“

Страв…

Средина на работната недела. Пешачам по твојата улица и мислам на тебе. Го осеќам ладниот воздух во нозете, студот ми навлезе во коските, трепките ми се лепеа од ладното. Морници ми поминуваат низ телото. Секогаш, ама баш секога кога се навраќам на старото место.Празни погледи насекаде.

Се осеќам многу исполнето,но истовремено и многу тажно. Далечината си го прави своето. Го земам телефонот во раце Осеќам страв,дали од темнината или од зборовите твои што ќе бидат кажани. Застанувам точно пред твојата врата. Блиску до прозорецот на твојата соба, каде што спиеш ти,или можеби не си дома. Солзите навираа на моите очи.

Толку си блиску до мене , а сепак толку далеку-промрморев.

Времето минуваше,точно е 03:07. Едвај го пишав твојот број , прстите ми беа смрзнати.

Не , неможам да го направам тоа. Немам храброст.

Погледот не го тргам од прозорецот. Се присетувам на спомените. На деновите поминати по оваа улица,во оваа куќа , во овој двор.

Солзите не запираа. Студот го осеќав се повеќе и повеќе…

Шалот не успеваше да ме заштити.

Единствен лек беше твојата прегратка, која стравот не успеа да го направам тоа, да ти се јавам.

Состојбата ми се влошуваше,сакав да останам уште, но се плашев да не ме најдеш  како смрзнато кученце пред вратата кое чекало за корка леб.

Тргнав за назад.

Немав кислород…Чекорев бавно, солзите го квасеа моето лице. Се вртев постојано назад,но се беше исто.

Празни и темни улици, и од време на време по некое завивање на кучината.

Се вратив во мојата соба,легнав и размислував за мојата храброст …

Кога само би ја имала …

Секогаш…

Секогаш кога ќе помислев дека сум сама и дека единственото нешто што го имам е само мојата мисла, се наоѓаше некој да ми ја разниша хармонијата, всадувајќи ми чувство на сооднос и соживот со светот…но кратко по тоа, се случуваше да неможам да престанам да размислувам дека кој и да се обидел да тропне на вратата од мојата душа, згрешил и си заминал, а во мене оставил да тлее еден жар кој подоцна се распламтува во оган на разнишана самодоверба, која ме уништува долго после тоа…
Се обидов да закрепнам, се обидов да избегам, сакав повторно да сум сама, за да не згрешам и за да не дозволам да ме допре топлината на огнот кој упорно гори…но колку повеќе бегам колку се одалечувам, толку повеќе го разгорувам тој оган кој ми создава изгореници од трет степен, манифестирајќи рани, длабоки рани кои ме печат и се уште ми создаваат чувство на онаа пеколна жештина…решив да застанам и да не бегам повеќе, да не се одалечувам од себе…решив…како незнам…најверојатно затоа што немам сила повеќе да бегам од себеси и од она што сум…нивиот свет, продирајќи како честичка толку ситна, во нивните души кои беа толку малечки и оддеднаш пораснаа…сето тоа само заради крилјата кои ти ми ги даде, со кои ја достигнав висината на великанот кој само со добрата мисла успеа да го промени светот…

Ги затворив очите и помислив на тебе…одлетав…избегав во височините каде само ти умееш да владееш, таму е твоето место, таму припаѓаш ти…Се запрашав дали има место и за мене покрај тебе, се обидов да те достигнам, но преголеми се твоите чекори, брзам за да те достигнам…и оддеднаш ми подаде рака, ми помогна да те следам, да те пратам во секој твој чекор, ме носеше на места кои ги немав видено, слушнав мелодии кои ги немав чуено…направив дела кои го сменија светот…благодарејќи на она големото што во себе го носиш, на човечноста со која ме огреваш, на добрината со која ми го осветлуваш патот…покрај тебе научив да летам во предели кои се населени со луѓето кои незнаат за убавината на искреноста и вистината, летав и сеев од магијата на љубовта, а таа како магичен прашок се лепеше во респираторниот систем на остатокот од живиот свет, продирајќи како честичка толку ситна, во нивните души кои беа толку малечки и оддеднаш пораснаа…сето тоа само заради крилјата кои ти ми ги даде, со кои ја достигнав висината на великанот кој само со добрата мисла успеа да го промени светот…

“Петар и Марија”

Секој во овој свет прави грешки.Некој помали некој поголеми.

Некого една грешка може да го чини цел живот,а некого може и да не го засегне ни 1%.

Тоа е она што старите го нарекуваат “Секој со својата среќа”. Всушност  за Марија таа изрека слободно можеше да биде изречена “Марија со својата несреќа”.

Зошто е тоа така???

Епааа….

– Не беше многу одамна ,кога за прв пат го запозна . Кого ?? Еден ангел  реинкарниран во човек. Името што го носеше беше толку   ангелско – Петар .

Го запозна и неочекувано се вљуби во него. Го сакаше повеќе од себе. Нејзините скромни 16 години воопшто не и пречеа за кон него да чувствува исконска љубов. Не и пречеше  љубовта , но ја исплаши. Во сржта и заради таков страв…

Ќе се праша некој зошто страв?? Можеби страв од среќата или едноставно страв од љубовта.

Стравот беше нејзината грешка. Му дозволи да ја надвладее. Да , ја надвладеа и тој зборуваше во нејзино име во моментите кога…

Марија : Неможам , Петар.

Петар: Што неможеш??

Марија: Неможам да продолжам со сето ова што го имаме јас и ти. Остави ме. Сакам да сум среќна-но не со тебе.

Петар: Сигурна ли си во ова што го кажуваш??? Размисли малку?? Не е лесно туку-така се да пропадне во вода. Неможеш лесно да го отфрлиш она што го имаме. Неможеш,несмееш,нетреба…

Марија: Можам,смеам,треба.Тоа е она што го сакам. И сигурна сум во тоа.

Петар: Уште еднаш ќе те прашам..Сигурна ли си ?? Знаеш дека нема да се вратам назад…

-Го гледаше како заминува , и во неа се бореа два волка. Првиот беше бел-љубовта , вториот црн-стравот. Белиот шепотеше “Не продолжувај да чекориш.Сврти се кон мене . Те сакам.”, а црниот викаше со сиот глас “Трчај !! Бегај од мене.”

Две солзи жешки како жарови од камин се слееа по нејзиниот образ. По нив уште две. Се закануваше опасност од повторно содавање  на океанот  Тетис , доколку не престанеше со пролевањето солзи кои повеќе наликуваа на вулканска лава.

Замина.

Петар замина, а Марија остана сама на малото копно кое пополека тонеше. Кога виде во каква ситуација се наоќа стравот исчезна. Храброста го замени неговото место . Ги избриша солзите и го заврте Петаровиот број…

Марија: Извини. Бев во заблуда. Грешев. Никогаш нема да бидам среќна со друг . Свесна сум. Сега сфатив колку згрешив. Во тебе се крие мојата среќа..

Петар: Сега е веќе доцна. Јас тогаш два пати те замолив. Ми ја скрши гордоста Марија. Тоа е нешто кое нема да ми дозволи никогаш повеќе да бидам со тебе.Ми го зеде срцето. Тоа кај тебе е . Го немам јас. Чувствувам празнина во градиве, ми недостасува тоа. Гордоста е единственото нешто што го имам…

– Храброста испари од неа,неможеше повеќе да  зборува,замолче.

Тој замина. Ја остави стуткана во кош од празна соба да плаче и да се кае.

Но што и носеше каењето???? Само болка …Ништо друго.

Стравот кој го хранеше во себе , беше грешката на Марија која ја обележа за век и векови…

Лице…

Беа многу градови.                                                                                                                                                                                                                                                         Многу луѓе. Учев како се негува лицето. Знаеш, на крајот од денот човек секогаш легнува сам. Може да спие со некого, но легнува сам. И тогаш, во сонот излегува она лице кое треба да биде единствено цел живот. Јас го сакатев моето со сите работи кои ги имав и кои никогаш ги немав. Сега сфаќам дека секој има само една желба: лицето да му биде сакато од насмевки. А види. Погледни! По ѓаволите, погледни! Нема овде ниедна насмевка. Има старост која требаше да биде среќна младост. Имам премногу несреќи во овие бори. И знаеш што има друго? Знаеш? Има храброст. Има желба. Имам потреба да се смеам. Да бидам овде и да се смеам. Колку што ме држи гласот. Колку што ме држат нозете.
Да се смеам? Заради себе ги изгубив насмевките. Никој никаде не ми е виновен за тоа. Виновна сум што сум и што не станав нешто друго. Имав други сонови, знаеш. Други желби. Имав. Сакав да бидам некаде, сакав да бидам со тебе и тоа да трае.Сакав да се будам наутро и да се насмевнувам за некои обични работи, за заспаноста на твоето лице, за грчевитото смеење во сонот. За некои работи кои ми се смешни само мене и тоа само затоа што се твои работи. Нема ништо од тоа сега. Нема. Покрај тебе јас учев како да бидам јас и како да се носам со сопствениот товар. И сега тој товар ми тежи. Кога заминав си го зедов сиот. Не ти оставив ништо. Товарот секаде тежи цел живот тежина ако немаш кој да ти помогне кога рамениците ќе ти станат преуморни, кога колената ти потклекнуваат. Ти беше тука. И сега сум само јас и она што остана од тебе на моето лице. Несреќата си ја носам само со себе. Исто и радоста. Исто и желбите. И верувам во нив. Верувам дека сето ова остарено, сето потрошено и сето сегашно на моето лице ќе се промени. Дека ќе засјае. Сјаев, знаеш. Толку многу сјаев. Сега е мрак. Лицето. Очите. Мрак.
Понекогаш сакам да го исечам своето лице од главата и да го погледнам. Да си го видам лицето. Да видам до каде стигнавме заедно, каде не отидовме. Кога моето лице би имало друга уста, кожата би раскажала своја приказна. Приказната од мојата кожа и онаа од душата не ги живее ист човек. Јас го чувам детето во мене кое лицето одамна го заборавило.
Минувам со раката по сопствените неправилности. Чувствувам вдлабнатини под очите, бразди околу усните, некакви ситни дамки по челото. Чувствувам време кое побрзало некаде од кај што нема враќање и издишувам во плач. Ми плаче времето, знаеш. Толку многу ми плаче што никој не го слуша мојот врисок. Клекнувам во еден агол и ја притискам кожата. Не ме боли стисокот. Можеби ме болат прстите. Можеби лицето ми заглавува полека под ноктите. Можеби сето време стои под моите нокти. Можеби треба да ги откорнам ноктите и времето ќе излезе како воздух од дупнат балон и ќе биде секаде наоколу. Сето време. Сето мое време, знаеш!
Не знаеш. Нема никогаш да знаеш. Ти нема никогаш да знаеш колку чини и колку не трае време кое се пропуштило. Си мина. Едноставно, си мина. Кога погледнувам на назад, гледам многу луѓе. Многу места. Многу. Многу нешта кои нешто значеле. И кои денес ги нема. Ова мое лице останува од нас. Толку. Само толку. И никогаш немав ништо друго. Ништо.

Боли…

Боли..
Знаеш, многу боли.

Не знам зошто сеуште очекувам дека нешто ќе се подобри, кога досега ништо не се случи. Не знам зошто очекувам во иднина да си со мене во тешките моменти, кога сега не беше. …
Не беше со мене кога најмногу ми требаше. Не беше со мене кога се разбудив од кома, не ја држеше мојата рака.

Не беше со мене кога ја гледав пониженоста во очите на моите родители.
Не беше..
Не знам зошто очекувам дека во иднина ќе бидеш, кога знам дека нема.
Не знам зошто сеуште чекам некој знак дека не сум во право..

Не знам зошто се лажам самата себеси.

Не знам.. навистина не знам. И тоа толку многу проклето боли.
Мене само ми требаше рака која ќе ме држи.. Која ќе ме држи толку силно што нема да ја чувствувам болката во душата.
Толку ли многу барав?

Декември…

Уморно правам уште еден чекор.

Кон ништото.

Чекорам без цел, онака, колку да не се губи смислата на животот.

Ги здивнувам сите болки и страдања и уморна застанувам на прагот на уште една година.

Тече животот, минуваат годините.

А јас не чувствувам. Минува покрај мене како воз од кој ми маваат рака и среќата и љубовта.

Го пропуштив тој воз.

Се качив јас на последниот, влечејки ги со мене сите тешкотии и несреќи.

Повторно.

Кон уште една година.

Се гледаме со животот.

Очи во очи.

И молчиме. Двајца странци, непознати.

Доцна е да се почне одново. Се раѓаме еднаш, и умираме еднаш.

А родени сме, нема назад. И сега ја чекаме смртта.

А целта,тоа ли е?

Го тегнам животот како леплива смола влечејки го низ моиве изминати години. И ќе го влечам, уште многу.

Кога ќе пронајдам цел во животот, или не.. Сеедно.

А студен е декември. И студено ми е срцето, замрзнато во челични мразулци, чука, за да живее…една личност.

Уморно го правам следниот чекор, топејки се како снегулка на подмрзната земја. А декември е…

Не го сакам ова чувство ..

Не!! Не го сакам ова чувство ..

Мислев исчезна некаде во празнината на мојата душа ..

Да, во празнината која ти ми ја остави, после тебе се остана празно и безцелно ..

Мислев не ми требаш, имаше денови кога се чувствував одлично и помислував на тебе,

но со помислата дека веќе сум те преболела.

Почнаа веќе и спомените да не ме болат, но тоа само на некој ден …

Мислев поминало веќе се, ти по својот пат, а јас по мојот.

Но, некој од нас тапка во место, а можеби и двајцата.

Јас останав да живеам во моите соништа, а ти ги живееш твоите соништа, со друга покрај тебе и премногу блиску до мене.

Боли таа твоја близина, боли тоа што се заврши како што и започна, со погледи ..

Порано ја барав твојата близина макар и само да те гледам, а сега сваќам дека и тоа ми е малку ..

Ми ги разорува вените, како силен отров ми струи низ телото, ми ја гребе душата секој нејзин допир, секоја нејзина насмевка, ме боли тоа што таа ја има мојата среќа.

Ме боли тоа што не си мој, и никогаш и не си бил.

А јас на пати бев твоја, сеуште сум и веројатно ќе бидам..

Не си дозволувам уште еден како тебе да ми се случи, а и не верувам дека некој би те заменил.

И болат сите погледи, и двајцата не знаеме што секој од нас крие ..

Го одолговлекуваме крајот, иако веќе одамна се е завршено, иако можеби никогаш и ништо не започнало ….

Или можеби има нешто посилно од се ..

Посилно од дргиот до мене, од другата до тебе ..

И го мразам тоа чувство, мислев веќе не постои ..                      

Но кого залажувам …

Јас сеуште те сакам, и понекогаш навистина го мразам тоа.

Постојам за еден момент. …

Постојам за еден момент.

Моментот, кога нашите погледи ќе се спојат.

На чудесен начин додаваш магична боја во се што ќе прострелаш со твоите очи, потемни и од ноќ без месечина.

Живеам, за моментот кога ќе ме обоиш, кога денот од сив, го правиш пошарен и од виножитото над езерото што често го сонуваш.

И ги љубам моментите кога тој топол поглед застанува во моите еднолични, кафеави очи што раѓаат само празен, тажен поглед.  И нив сакаш да ги обоиш?

Доволно е што ми ги боиш сништата, бар тие не се сиви повеќе..

Не сакам, не сакам ништо друго од тебе, несакам ниту да замислувам, затоа што вечно ќе мечтаам.
Знам, ќе останеш желба неостварена, ќе останеш љубов огромна, платонска. Пак би рекла – живот.

Никогаш не се знае до крајот. Можеби некогаш ќе го дочекам моментот кога ќе нурнам во твојата прегратка, ќе го почувствувам ритамот на твоето срце што чука за некоја среќничка, ќе го почувствувам мирисот на твојата кожа.

Бар за момент, кој за мене ќе заврши кога ќе ја испуштам последната воздишка. И тоа е премногу, иако е само плод на мојата имагинација. Но далеку некаде, ќе постоиме јас и ти.

Длабоко закопани, мртви, во песокот на дното од срцево. Ти незнаеш и несакам да дознаеш.

Не треба да дознаеш.

Ти само треба да додадеш боја во сето сивило околу.

Не сум губитник…

Чекорев.

Чекорите ми стануваа се’ потешки.

Ветерот силно фучеше и снегулките кои немилосрно паѓаа ги насочуваше директно во моите очи.

Се обидував да се заштитам од нив. Го насочував погледот во белината што се простраше под моите нозе.

Рацете ми беа скриени во џебовите од капутот.

Сакав да ги затоплам некако, но заборавив дека во мојата душа студот е поголем од тој што ме опкружуваше откако *тој* не е дел од мене.

Се чуствував толку осамено. Како да бев сама во таа снежна ноќ. А не бев. Не бев затоа што гласовите на малечки дечиња што се радуваат на првиот снег од сите страни ме околуваа, но како да не ги перцепирав.

Ги имаше и таквите што од време на време ја губеа рамнотежата па паѓаа врз белината. Потоа следуваа сочни пцовки насочени кон времето. Како да им е некој виновен што не се внимателни.

Се чуствував осамено.

Покрај сиот тој хаос јас бев сама. Како да бев единствениот преживеан по апокалипсата.

Ми требаше неговата насмевка и неговата прегратка за да се чуствувам повторно, топла, сакана, нежна.

Чуствував дека тоа го има некоја друга. Тоа што некогаш беше мое, сега припаѓа на друга. Но не целосно, бидејќи еден негов дел остана во мене, крај мене засекогаш.

Тој дел е она што ме бодри во оваа борба против времето и сите невојли. Тој дел е она што ми кажува дека ќе дојде времето кое некогаш беше само мое. Тој дел е она што не дозволува жаров во мене да се изгасне.
Не нема да се изгасне, не нема да престанам да се надевам, не нема да престанам да се борам, ќе одам до крај.

Животот е борба, а јас не знам да бидам губитник, затоа ќе се борам, и ќе победам.
Само го молам ветеров вечерва да ги однесе овие мои зборови до ушите за кои се наменети. Нека снегулките ја пренесат мојата желба за враќање на времето.

Така требало да биде..

Го извикувам твоето име без глас. Никој не може да го слушне, освен срцето. Не знам како успеа толку многу да го засака твоето име. Силно е срцето, да. Толку силно што дури ни времето не може да ја избрише сликата во него. Сликата е совршена. Јас, ти заедно засекогаш. Зошто никој не ми кажа дека тоа засекогаш не постои? Таа слика живее само во моето срце. Живее заедно со болката и солзите. Еве една капна и од срцето. Зарем не знаеше дека срцето плаче? Има многу работи што ти не ги знаеш. Ме посетуваш во сонот секоја вечер. Сè е прекрасно, но утрото ми го крши срцето, ја прекинува нашата љубов. Кој всушност ја уништи нашата љубов? Дали тоа бев јас или ти? Или па сосема некој друг? Сосема небитно. Станувам наутро, ја ставам вештачката насмевка и така врвам низ животот. Врвам без цел, без патека. Без љубов во срцето, бидејќи целата ти ми ја зема. А, колку само болат туѓите усни. Колку само посакувам да го осетам пак вкусот на твоите, барем за миг. Реалноста секогаш ми ги уништува соновите, ми го уништува срцето. Само не знам каде ги стави сите работи низ кои поминавме. Дали помислуваш на мене кога ке погледнеш во ѕвездите? Ти можеби не, но тие сигурно се сеќаваат на нас. Тие се сведоци на нашата љубов што некогаш толку силно гореше. Колку само го мразам зборот “некогаш”. Зошто не и сега? На некои прашања едноставно нема одговор.
Така требало да биде…

Што е тоа во тебе ?!?

Што е тоа во тебе, што уште од првиот поглед, од првиот твој збор ме натера да мислам на тебе и да не престанам?
Што е тоа во тебе, што иако и покрај сите правила, дека си забранет, ме тера да се борам за тебе?
Што е тоа во тебе, што со секој нов ден, ме убедува дека сè уште има надеж, за нас..
Што е тоа во тебе, што секој твој поглед, секој твој збор, ме вознемирува секој пат..
Што е тоа во тебе, што со секое твое враќање кај мене, ме влече… да се заљубам во тебе, од ново и од ново…
Што е тоа во тебе..?

Или е само до мене..
Кој знае?

Ништо не е случајно!

Беше тажна,изнемоштена,како да не знаеше каде се наоѓа.

Воочливи беа солзите во нејзините очи.

Често со прстите поминуваше низ нејзината коса,вртејќи се лево-десно да ги сретне неговите очи.

Но залудно,тој не беше таму.

Беше толку замислена,што и тие околу неа незнаеа како да ја расположат.

Се загушуваше.

На секои 5 минути излегуваше да земи воздух,но сепак ништо не и го смени расположението.

Го пиеше своето мартини полека,голтка по голтка, чиниш кнедли проголтува,а не алкохол.

Неможеше повеќе.

Го зеде своето палто,тивко им рече “Останете во добро расположение” и си замина.

На никој не му падна чудно таквата постапка,се очекуваше,всушност и се чудеа како издржа толку долго.

Продолжи да го бара,таму каде што беше 100% сигурна дека ќе го најде.

Брзаше,чекорите ги правеше дупло поголеми  од вообичаеното.

Дишеше брзо,мислиш ништо неможе да е сопри.

Влета внатре,срцето и чукаше божем истрчала цел маратон.

Беше сигурна дека ќе го најде,се туркаше низ гужвата,од време на време замижуваше од силното светло што удираше право во нејзините очи полни со солзи.

Се закашла.

Чадот од цигарите и сметаше како никогаш до сега.

Но не се предаваше.Се “ѕвереше” навака-натака…

Неможеше да прифати дека тој е тука. Мислеше не го забележала.

Се врати по истиот пат,но залудно.

И конечно солзата се стркала по нејзиното лице,но недозволи никој да примети.

Полека излегуваше , наоѓаше изговори само колку да не остане на тоа место.

Само сакаше да остане сама.

“Животот е толку суров…”-изговори после  неколку часовното молчење.

Се погледнаа вочи тие околу неа,но незнаеа што и е .

Всушност ни таа самата не знаеше точно што и е . Тага,љубов,љубомора…?!?!?

Наеднаш застана, се насмевна…

Да и се исполни желбата,виде тоа што сакаше.

Кратко траеше насмевката на нејзиното лице,но сепак можеше мирно да заспие.

“Ништо не е случајно,има причина за се што се случува“-рече и повлече еден дим длабоко во градите, луто го задржа, а потоа уште побесно во неверување го испушти.

Тажно умирам во себе…

Лежам во креветот.                                                                                   

Солзите една по една го квасат јастукот.

Тажно умирам во себе…

Душата ми е мртва,а срцето молеше за малку кислород.

Но кислород нема…

Во тагата кислород за срцето нема!!

И тоа како и душата ќе умре…го знам тоа…само можеби се лажам себеси со надежта деkа барем срцето ќе преживее.

Но што ќе ми е срце без душа?? Ни сама незнам…

Ах,пак таа болка…

Ми се сече срцето на милион делчиња.

Каде ли ќе одат тие ?!?!?

Нека ги земе некој,неможам повеќе, ме сечат одвнатре,ме убиваат!!

Ги пишувам овие редови и ја чекам смртта…

Во мојава соба е само мајка ми..Таа спие..Или така мислам..

Знам дека знае како ми е ,но неможе ништо да направи.

Мислам дека ова е мојата најлоша ноќ.

И тука запирам , неможам повеќе.

Мамо знам дека ова ќе го прочиташ.

Ако некогаш не се разбудам ,немој да жалиш што ме немаш.

Радувај се на тоа што ти го нуди животот,а ако пак некогаш имаш ќерка,немој да и го даваш моето име…

Јас бев несреќна , нека не биде и таа…

И да , на мојот сакан не му дозволувај да ме заборави..

Не сакам да ме заборави.

Бакни го и кажи му дека ќе се сретнеме во вечноста!!

А сега заспивам,без да знам дали ќе се разбудам.

Па нели никој незнае што не чека утре?!?!?

Сон…

Те сонував.

Ах,колку беше убаво.

Бевме како тогаш,тогаш кога бевме среќни,најсреќни,заљубени,неразделиви.

Гушнати.

Припиени еден во друг ,шетавме по некоја патека која немаше крај.

Толку цврсто ме држеше за рака што мислеше дека  ќе заминам.

Но јас бев тука.Несакав ни да помислам да одам некаде.

А кој би сакал?!? Кога твојата прегратка е толку топла,нежна полна со љубов.

Од твојата медна уста слушав ,јас и ти сме едно,дишиме во едн,јас и ти просто неможеме еден без друг.

Да мил мој,те сакам,ќе те сакам засекогаш-со овие зборови ти возвратив.

Беше толку реално,што кога се разбудив и погледнав не верував дека сум сонувала.

Тоа беше само сон.

Сон за кој мечтаам.

Несакам да го сонувам повторно ова , сакам да го доживеам тој сон!!!

 

 

 

Есен…

Типичен есенски ден.

Капки на прозорците,последица на ова годишно време.

Растрчани луѓе,гужва на сите страни. Се слушаат само свирките на колите.

Општ хаос низ улиците.

Го мразам ова време.Ме потсеќа на тебе. На разделбата.

Ги затворив очите, посакав да го оживеам сонот.
Посакав да ги извлечам сето она што го имам во мислите и да го довлечкам овде, во реалноста.

Од една страна се осеќам исполнето кога врне.Чекорам гордо без никој да примети како солзите заедно со дождот ми го квасат лицето.

Единствено тогаш можам да плачам без да бидам забележана од другите.

До кога би издржала вака?
Нова зима, старата не се враќа. Проклетство, тоа беше убаво време.

Ннавистина згрешив.
Не ми дозволи, сè пробував на многу начини да те вратам.
Некаде грешам.

Не можам да зборувам, а сега одвај и дишам…

Сè ме потсеќа на тебе… Оваа соба,плишаното мече…

Не можам да не плачам… не можам да го чувам во себе…

И не можам да издржам, не можам…

Ми требаш…

Само ти ми требаш… И ништо друго…

Не ми треба ништо повеќе на светот… Со тебе имам сè… А сега немам ништо… само неколку изгорени филтери од цигара, празна чаша од кафе, моите солзи и мојата болка…

И само на моменти насмевка на моето лице кога добивам порака од тебе… Тие неколку секунди додека ја читам, се моментите за кои живеам сега… И ќе живеам за нив додека не се вратиш назад… И тогаш повторно ќе имам сè… Среќа… Радост… Насмевка… СЕ!!!

 

Надеж!?!

Повторно детскиот џагор на улицата.

Монотоност.

Се трудеше но неможеше.Неможеше да има насмевка на лицето,тешко и одеше.

Со среќата игаа криенка.Не можеа никако да се најдат.

Посакуваше да застане пред него,да застане цврсто пред него и да му каже неколку збора.

Постојано голташе кнедли,која од која поголеми.

Често поминуваше покрај неговата куќа,се навраќаше на спомените.

Се надеваше дека еден ден ќе може да влезе повторно во тој топол дом исполнет со љубов.

Но тоа е само надеж!

Секој ден се будеше со истата помисла,дека тој ден ќе и се јави.

Го чекаше денот за да се сретнат,само за тоа живееше.

Секој ден солзите се тркалаа по нејзиното лице како есенски дожд.

Немаше ден да не помисли на него.

Најтешки и беа ноќите.

Надежта не ја изгуби,од време на време и беше се помала но сепак постоеше.

Таа живее  за тој ден, таа живее во свет полн со надеж!