” Збогум ‘‘

Ова ми е најтешката ноќ до сега. Осеќам голема празнина, се чувствувам осамено.
Испомешани чувства на тага, болка ,љубов…
Зошто мора животов да е ваков? До кога со овие падови,до кога?!? Ја палам последната цигара од паклото, и  гледам во ѕвездите,гледам и си мислам…под ова небо се се наоѓа тој-далеку од мене,се наоѓаат многу среќни парови, а има и такви како мене-осамени,кои се надеваат на подобро утре, а тоа подобро утре никако да дојде во мојов живот. Зарем никогаш нема да бидам и јас меѓу тие среќни парови кои мислат само на љубовта меѓу нив?!? Не , нема, ја немаш ти таа среќа,чуден глас одвнатре ми го изговори ова.. Солзите една по една ми го квасеа лицето,мислев дека можам, да се воздржам но некогаш тоа е посилно од тебе..
А тој?? Зарем тој никогаш не помисли дека  навистина се каам и сакам да го вратам?? Или сепак му беше сеедно?!?
Ја знаеше мојата болка и покрај тоа не попушти. Постојано велеше ‘‘ Знам како ти е , и мене ми беше исто ‘‘. Зарем да знаеше како боли ќе ме оставеше вака да патам?!?! Очигледно му беше сеедно , имаше можност да биде со која ќе посака, а мојата љубов немаше никакво значење за него.
Несакаше да ме сослуша до крај,несакаше да верува во моите  зборови и покрај се што направив за него, имаше зацртано во мозокот нешто друго, гордоста ја стави пред мен , барем така тврдеше.Истовремено не сакаше да ме повреди,ми даваше надеж а истиот момент ми ја земаше. Што му беше толку тешко да ме прегрне , да ме направи да се почувствувам среќна?!?  Зошто не ми дозволуваше да останам во негова близина повеќе време,секогаш наоѓаше некакви изговори  за да си замине..   И после  се сѐ надевав,давав се од себе, но залудно. Болката ме уништуваше , ме правеше се послаба и послаба. Постојано во мојава глава се вртеа реченици што сум сигурна дека ќе ги изговори тој,знам дека кога тогаш ќе изговори ‘‘ Не успеавме ние,неможеме ни да успееме, засекогаш ќе останеш длабоко закопана во моето срце,секогаш ќе се сеќавам на тебе,,
Несакам да помислам дека  некогаш  ќе се заљубам повторно,не сакам,се плашам од оваа болка.
Сепак се надевам дека  еден ден ќе го сретнам, и со еден поглед,со еден збор ќе ја заживееме љубовта што ја имавме, повторно ќе бидеме она што некогаш бевме..
Нашите сонови ќе станат јаве, заедно ќе одиме да живееме далеку од сите,ќе одиме на настапот од Владо Јаневски, нашата љубов засекогаш ќе живее..
А сега збогум љубов моја,биди тоа што си… Твојата желба беше таква,неможам да одам против тоа..
Засекогаш ќе останеш во моето срце…
Те сака , твојата малечка …

” Toj.. “

„И ја заборави ли?“ – ќе го прашаа… а тој ќе го свртеше погледот и ќе се насмевнеше онака иронично.. очите го издаваа, гласот му трепереше и пак остануваше достоен на својата лага.
Во грлото ќе му застанеше нејзиното име, и ќе ги стегнеше вилиците додека низ заби ќе промрмореше дека не се ни сеќава за која го прашуваат.
Не беше тој човек кој е роб на своите емоции, не беше човек кој го слушаше своето срце..
секогаш неговото его беше она посилното, похраброто кое го затвораше во занданите на тврдоглавоста.
И така ја остави неа, ладнокрвно си замина.. ја пропушти од рацете а ја имаше како капка вода во дланката, беше само негова.. смртно потпишана.. и тој ја исфрли, туку така.. ја оттурна од себе за да ја заборави, зошто знаеше дека љубовта спрема неа му излегуваше од контрола.. а тој не беше човек кој сакаше да љуби, да биде заљубен.
А имаа се.. имаа свет кој сами го создадоа, свет од соништа и желби.. свет во кој не им требаше никој и ништо за да бидат среќни, иако другите ги осудуваа.. тие имаа љубов.
Беа како сонце и дожд, и заедно го правеа виножитото.
Но не… тој не сакаше да биде дел од тој свет, не сакаше да биде дел од нејзиното небо..
Отиде и уништи се, се што заедно создадоа.. и продолжи онаму од каде што застана.
Ја уништи приказната за нив, ја избриша неа иако никогаш не успеа да ја избриши од срцето..
И ќе ја видеше некаде и ќе преминеше на другата страна за да избегне нивните лица да се сретнат.. да погледне пак во нејзините очи и да го тргне погледот, зошто знаеше дека тие ќе го издадат, тој никогаш не ја заборави и затоа бегаше од се..
знаеше дека може да ги излаже другите, да се излаже и себеси.. но неа не!

‘‘ Погледни во што ја претвори ‘‘

Се сеќаваш ли на малата девојка на аголот од уличката, која те чекаше во доцните часови со немир и копнеж.. се сеќаваш ли на нејзиниот невин поглед и весел глас кој секогаш те засмеваше.. Се сеќаваш ли на нејзината прегратка која беше твое засолниште додека ти се враќаше од илјадндиците кои те извисиле..
Ја паметиш ли нејзината мила насмевка кога од далеку ќе те видеше како доаѓаш ..
го паметиш ли вкусот на нејзините бакнежи? Тоа беше вкусот на љубовта..
Ти беше причината за нејзината среќа, причината поради која таа не гледаше никого пред себе.. причината поради која остануваше будна во ноќта чекајки да заѕвони телефонот и да го чуе твојот глас додека ти ги валкаше рацете со оние кои не вредат..
Причината поради која заспиваше на мокра перница а утрото кога ке те видеше забораваше на се и повторно ти се враќаше.
Твојата малечка..  ја научи искрено да сака.. а потоа ја остави
таа ти даде се, ти го предаде срцето на дланка..
ти даде се што имаше во него, љубов, утеха,надеж, соништа..
А што и даде ти?
Што и остави ти освен што и го врати срцето раскинато на илјада парчиња?
што направи за неа освен што и ја распара душата, и и ги уништи соништата..?
Погледни ја сега…
твојата малечка…
Во нејзините очи ја нема невиноста, сега гори бесот и омразата..
го нема веќе тој милозвучен глас, горчината ја опила..
во нејзината душа се закотвил студот..
Веќе ништо не може да продре до нејзиното срце,
стана нескршлива.
Погледни во што ја претвори, ја направи како тебе…
твоја копија..
но многу по сурова!

Ми треба(ш)…

Нема зборови со кои би ја опишала празнинава што ја чувствувам во срцево. Се чувствувам осамено. Кога замина, понесе дел од мене.

Долго време се немам почувствувано среќно, сигурно во нечија прегратка.

Ми треба човек со кој ќе можам да водам разговор без да сетам кога поминало времето, со кој ќе можам да разговарам на секоја тема без да ми биде незгодно.

Ми треба некој кој неочекувано од зад грб ќе ме прегрне  и ќе ми каже ТЕ САКАМ, да се осетам дека сум најсаканa…некој што ќе знае во мигот кога сум тажна да ме потсети дека не сум сама и ми подари роза за да ми докаже дека љубовта никогаш незгаснува…

Некој што ќе се однесува исто кога е со мене и кога е со неговите другари, а не постојано да менува маски.

Ми треба некој што ќе ме гледа и  како најдобра другарка ,а не само како девојка, со која има обврска да излегува.

Ми треба некој што ќе ме разбира и почитува пред се,ми треба некој што никогаш нема да дозволи да се расплачам.Или кога ќе се заплачам веднаш ќе ја види првата солза ,ќе ја избрише втората,и ќе ја запре третата.

Ми треба некој , кој навечер ќе ме разбуди со  порака на телефон која гласи ‘‘Јас сум тука,излези на кратко да те видам ‘‘

Ми треба некој за кого ќе живеам. Некој на кој во очите ќе му се познава дека ме сака.

Mи треба некој кој секогаш ќе ме ислушува до крај. Некој кој во секое време ќе биде тука за мене.

Некој што ќе ме сака онаква каква што сум.

А зошто го пишувам сето ова кога можев во една рееченица да кажам дека едноставно ми треба тој?!?

–          Пријателе сврти се,погледни ја , види ја убавината во нејзината душа, и нејзиниот мил поглед полн со љубов. Стави ја раката и почувствувај го нејзиното мало срце кое чука само за тебе,и дозволи и да биде повторно ‘’ твоја малечка’’…

“Исчезна ли и љубовта со него?!?”

Џарејќи се во празнината, не чуствуваше ништо, освен топлите солзи кои течеа по нејзините образи. Го слушаше само нејзиното пригушено дишење. Немаше сила, ниту пак желба да се подмрдне од својот кревет. Сакаше таму да остане и да заспие и никогаш повеќе да не се разбуди. Беше уморна. Уморна од се. Уморна од горката судбина. Како да беше празна, како да немаше ништо во неа. Ја чуствуваше онаа ужасна празнина, осаменост која е тераше да вика, да вика, да вика но би било попусто. Никој не би ја чул. Никој не би го чул нејзиното молење за помош. И требаше само една прегратка. Но не било чија прегратка. И требаше неговата прегратка. Неговите прегратки беа посебни. Кога ќе ја прегрнеше, се чуствуваше толку сигурно, заштитено, толку посакувано. И требаше бакнежот во чело.Повторно почнаа да ја прогонуваат оние слики во нејзиниот ум. Оние моменти, оние сеќавања. Се досети на оние времиња кога беше среќна, а сега дури незнаеше ни што е тоа среќа. Се досети на оние времиња кога незнаеше за солза, за болка, за тага. И недостигаше тоа. И недостигаа тие времиња. Го сакаше тоа назад, а знаеше дека сепак неможе да го добие тоа. Се исправи. Застана на нозе. Полека се доближи до огледалото. Што беше тоа во одразот на огледалото? Која беше таа личност? Која беше таа личност низ чии очи можеше да се види само бескрајна болка? Која беше таа личност чии лице беше толку бледо што изгледаше мртво? Неможеше да го гледа она бедно суштество кое стоеше таму. Се сврте и погледна низ прозорецот. Сакаше да излезе малку и да ги тргне оние црни мисли. Без никакво двоумење излезе надвор. Само темни облаци. Стоеше боса на ладниот мермер и сонливо ги гледаше облаците. Наеднаш почуствува капки дожд по своето разголено тело. Тоа беше тоа што го чекаше. Дождот. Го чекаше дождот. Нејзините усни полека се раздалечија и за прв пат се насмевна. За прв пат почуствува нешто. Се почуствува жива. Се присети на нивните  игри низ дождот. Срцето ја стегна. Нејзината насмевка за миг ја снема. Повторно почна да плаче како дете. Повторно ја обзеде она сивило.

Тргна на кај него. Повторно се наврати  на старото место. Се беш исто,месечината,ѕвездите,лаењето на кучињата..

Јасно и беше. Примети и сама. Стана безчувствителен. Никогаш не бил толку ладен. Љубовта повеќе не му значеше ништо. Ја отфрли од себе. Ја сметаше за туѓинец. Повеќе не му значеа моментите поминати покрај неа. Не му значеше ништо што правеше за него. Едноставно љубовта изчезна. Се чувствувше како ранета птица,која талкајќи налета на него. Најпрво и ги пресече крилјата – за да неможае никогаш повеќе да лета, а потоа,потоа ја фрли како некоја си безвредна пачавра во контејнер…

Знаеше, дека ќе и остане желба неостварена, ќе остане љубов огромна, платонска. Пак би рекла – живот. Никогаш не се знае до крајот. Можеби некогаш ќе го дочека моментот кога ќе нурне во неговатаа прегратка, ќе го почувствува ритамот на неговото срце што чука за некоја среќничка, ќе го почувствува мирисот на неговата кожа. Бар за момент, кој за неа ќе заврши кога ќе ја испушта и последната воздишка. Никогаш ја немаше прегрнато со љубов,или можеби успеа и не и дозволи да го види тоа , незнаеше , а и нема никогаш да дознае.

Му подаде рака, а тој се правеше дека не ја гледа. Едноставно несакаше да ја прифати . Толку лесно ги изговараше тие зборови. Колку лесно и докажуваше дека сосема мало значење има во неговиот живот,скоро и никакво.

‘‘Како можеше зад себе ги остави очите кои ги бакнуваше,образите кои ги штипкаше,ме остави мене.Како?!? Како толку лесно заборави се?!? Како е можно тоа?!? Зарем ги заборави сите оние прекрасни ноќи‘‘ – Се прашуваше..

Многу сништа останаа неотсонувани ,многу патишта непропатувани,многу страници неиспишувани…

Искрените солзи не му значеа ништо. Душата ја болеше,се собираше како копец,но ни тоа не му беше важно. Важно му беше да биде слободен, среќата да ја пронајде покрај друга. Можеби и таму му беше местото,покрај неа. Во нејзина прегратка.

Посегнуваше по телефонот,сакаше да го види на кратко, но не смееше, тоа беше негова желба,за нејзе заповед. Му вети дека ќе го исполни тоа . Тргна за назад.

Кога стигна дома зеде некои пилули во кои го гледаше спасот,мирот. Без размислување ги голтна. Легна во својата ладна постела и ги затвори очите, и посака повеќе никогаш да не ги отвори…