Судбината на една љубов…

Беше млада. Животот беше пред неа, но таа не придаваше големо внимание на тоа. Тапкаше во место. Несакаше ништо ново, спомените не и дозволуваа да направи нов чекор . Мислеше дека е доволно јака да го издржи и ова, но неможеше, се предаде . Неговите зборови се забодуваа во нејзиното срце, толку силно како убоди од нож. Се парчеше срцето, се привикна на болката, повеќе не се радуваше на новото утро, на сонцето, на птиците , сега се радуваше на дождот  бидејќи  само тогаш можеше слободно да ги пролева своите солзи  без никој да примети . Надеж нема, само раните што се отвараа на срцето беа се поголеми и поголеми… Знаеше дека залудно се труди бидејќи сфати дека љубовта исчезнала. Несмееше да се навраќа на таа улица, на тоа место бидејќи освен болка и солзи во очите немаше да и донесе ништо ново. Ја изгуби волјата за живот, размислуваше за работи кои би ја довеле на прагот на смртта, но не се плашеше. За прв пат не се плашеше од смрта,толку желно ја чекаше. Сакаше да го извади своето срце и да го фрли толку далеку да не чувствува ништо повеќе, никогаш да не се заљуби. Но тоа не беше така лесно.  Животот си поигра со неа. Судба и било да го изгуби . Да засекогаш го изгуби него, надежта и волјата за живот. Се упати право кон бездната..