Џарејќи се во празнината, не чуствуваше ништо, освен топлите солзи кои течеа по нејзините образи. Го слушаше само нејзиното пригушено дишење. Немаше сила, ниту пак желба да се подмрдне од својот кревет. Сакаше таму да остане и да заспие и никогаш повеќе да не се разбуди. Беше уморна. Уморна од се. Уморна од горката судбина. Како да беше празна, како да немаше ништо во неа. Ја чуствуваше онаа ужасна празнина, осаменост која е тераше да вика, да вика, да вика но би било попусто. Никој не би ја чул. Никој не би го чул нејзиното молење за помош. И требаше само една прегратка. Но не било чија прегратка. И требаше неговата прегратка. Неговите прегратки беа посебни. Кога ќе ја прегрнеше, се чуствуваше толку сигурно, заштитено, толку посакувано. И требаше бакнежот во чело.Повторно почнаа да ја прогонуваат оние слики во нејзиниот ум. Оние моменти, оние сеќавања. Се досети на оние времиња кога беше среќна, а сега дури незнаеше ни што е тоа среќа. Се досети на оние времиња кога незнаеше за солза, за болка, за тага. 
И недостигаше тоа. И недостигаа тие времиња. Го сакаше тоа назад, а знаеше дека сепак неможе да го добие тоа. Се исправи. Застана на нозе. Полека се доближи до огледалото. Што беше тоа во одразот на огледалото? Која беше таа личност? Која беше таа личност низ чии очи можеше да се види само бескрајна болка? Која беше таа личност чии лице беше толку бледо што изгледаше мртво? Неможеше да го гледа она бедно суштество кое стоеше таму. Се сврте и погледна низ прозорецот. Сакаше да излезе малку и да ги тргне оние црни мисли. Без никакво двоумење излезе надвор. Само темни облаци. Стоеше боса на ладниот мермер и сонливо ги гледаше облаците. Наеднаш почуствува капки дожд по своето разголено тело. Тоа беше тоа што го чекаше. Дождот. Го чекаше дождот. Нејзините усни полека се раздалечија и за прв пат се насмевна. За прв пат почуствува нешто. Се почуствува жива. Се присети на нивните игри низ дождот. Срцето ја стегна. Нејзината насмевка за миг ја снема. Повторно почна да плаче како дете. Повторно ја обзеде она сивило.
Тргна на кај него. Повторно се наврати на старото место. Се беш исто,месечината,ѕвездите,лаењето на кучињата..
Јасно и беше. Примети и сама. Стана безчувствителен. Никогаш не бил толку ладен. Љубовта повеќе не му значеше ништо. Ја отфрли од себе. Ја сметаше за туѓинец. Повеќе не му значеа моментите поминати покрај неа. Не му значеше ништо што правеше за него. Едноставно љубовта изчезна. Се чувствувше како ранета птица,која талкајќи налета на него. Најпрво и ги пресече крилјата – за да неможае никогаш повеќе да лета, а потоа,потоа ја фрли како некоја си безвредна пачавра во контејнер…
Знаеше, дека ќе и остане желба неостварена, ќе остане љубов огромна, платонска. Пак би рекла – живот. Никогаш не се знае до крајот. Можеби некогаш ќе го дочека моментот кога ќе нурне во неговатаа прегратка, ќе го почувствува ритамот на неговото срце што чука за некоја среќничка, ќе го почувствува мирисот на неговата кожа. Бар за момент, кој за неа ќе заврши кога ќе ја испушта и последната воздишка. Никогаш ја немаше прегрнато со љубов,или можеби успеа и не и дозволи да го види тоа , незнаеше , а и нема никогаш да дознае.
Му подаде рака, а тој се правеше дека не ја гледа. Едноставно несакаше да ја прифати . Толку лесно ги изговараше тие зборови. Колку лесно и докажуваше дека сосема мало значење има во неговиот живот,скоро и никакво.
‘‘Како можеше зад себе ги остави очите кои ги бакнуваше,образите кои ги штипкаше,ме остави мене.Како?!? Како толку лесно заборави се?!? Како е можно тоа?!? Зарем ги заборави сите оние прекрасни ноќи‘‘ – Се прашуваше..
Многу сништа останаа неотсонувани ,многу патишта непропатувани,многу страници неиспишувани…
Искрените солзи не му значеа ништо. Душата ја болеше,се собираше како копец,но ни тоа не му беше важно. Важно му беше да биде слободен, среќата да ја пронајде покрај друга. Можеби и таму му беше местото,покрај неа. Во нејзина прегратка.
Посегнуваше по телефонот,сакаше да го види на кратко, но не смееше, тоа беше негова желба,за нејзе заповед. Му вети дека ќе го исполни тоа . Тргна за назад.
Кога стигна дома зеде некои пилули во кои го гледаше спасот,мирот. Без размислување ги голтна. Легна во својата ладна постела и ги затвори очите, и посака повеќе никогаш да не ги отвори…
Љубовни цитати 