Што е животот?!?!

Размислуваше деноноќно. Размислуваше за тоа како животот е непредвидлив. Размислуваше за својата болест,за својот живот.

Секогаш гледаше позитивистички на животот,секогаш мислеше дека утрото ќе и донесе повеќе среќа,повеќе среќни моменти. Не се предаваше,одеше секогаш до крај , беше упорна. Сфати дека упорноста секогаш се исплатува – малку по малку.

Но сега единствено и беше важно да најде одговор на прашањето ’’ Зошто животот е толку суров, и непредвидлив?!?? ‘’

Стоејќи така,барајќи одговори кои не можеше да ги најде,знаејќи дека животот е краток, клекна покрај едно големо дрво,да го бара Оној кој секогаш е тука и со солзи во очите се молеше…

Се молеше за нејзиниот живот,за подобро утро…Се молеше за нејзините неостварени сонови,кои тие беа причина да не се откаже од животот. Тие ја туркаа напред.

Често забораваме што е она што нѐ одржува во живот. Нечија насмевка, допир, подадена рака, комплимент и поддршка. Работите кои ни се случуваат од ненадеж,оставаат голем белег во нас и страв за понатамошно повторување. Со тоа полека ја губиш силата на младешката замаеност и непобедливост, но затоа си ја имаш мудроста и искуството, со кои полека се утешуваш додека останувате сами во гнездото кое некогаш било дом на вашето потомство, а сега остануваат празни гранчиња, сведоци за некогашната детска радост и смеа, солзи и плачки, штрби насмевки и нежни лица.

Денот доаѓа до крај, па така и овој пат кој го нарекуваме живот.

Осуден си да останеш сам како утка, кога таа посебна личност не ќе е повеќе овде за да ги пополни пукнатините кои стануваат се поголеми. Но можеби поради некои конци кои ги влече судбината или пак чисто поради нејзина забава и љубопитност, ти си тој што оставаш пукнатини и празнини во туѓи животи…

Што е животот ? Секој би ти дал различни поими и дефиниции, но тоа се нивни мисли и идеи, не твои. Јас би ти ја кажал мојата:
.

„Животот е како цртеж без гума. Постојано цртаме со моливот на судбината, засенчувајќи со спомените на веќе заборавените времиња, боејќи со боите на заминатите денови и четките на годините. И тогаш, пред самиот крај, во тој миг на совршенство, ги здогледуваш твоите подеми и падови, твоите среќи и тажалки, твоите љубени и изгубени, ја здогледуваш сликата на твојот живот, на тоа што си бил, на тоа што си и тоа што засекогаш ќе останеш во екот на времето што изминува.“

Се чувствувам празно, чувствувам како да сум изгубена во просторот и времето! Чувствувам како да немам со кого да ја споделам болкава, а понекогаш и радоста, како да не доволно тоа што за се вложувам огромен труд. Како да не е доволно тоа што сакам да бидам среќна, како да не е доволно тоа што се обидува да бидам подобра личност, да ги попрвам грешките! Како да не е доволно тоа што помагам, тоа што љубам…
Ниту една песна, без разлика дали е депресивна или забавна не ми помога да се почувствувам повторно среќна. Сите овие насмевки на моето лице се всушност една совршена маска, маска која ја користам за да неморам да објаснувам зошто не сум расположена, за да ме мислат секогаш среќна и задовна од животот, а не скршена и беспомошна како се обидувам да ја навлечам таа маска. На моменти ми заглавува, како да не сака да биде повеќе дел од оваа моја мала драма. Драма наречена живот. Посакувам еден ден да разберам зошто, зошто не ми е дозволено за мала доза на среќа????

Нели е жалосно да згасне брзо животот на една млада девојка.Девојка која е во најубавите години. Девојка која има животна цел,која се стреми кон тоа. Да згасне животот на девојката на која соновите штотуку почнале да и се остваруваат…или сето ова е илузија??!?!