”Дали крајот вака мириса?!? ”

Ноќва мојата душа го напушта моето тело. Се чувствувам осамено, предадено.  Го мирисам крајот. Да, тука е крајот. Со солзи во очите и кнедла во грлото го изговарам ова. Несакам да го прифатам ова , но така е , нема двоумење. Многу работи се сменија,иако долго време несакав да ги прифатам  сепак на секој чекор ме пресретнуваа. Сите работи ми го покажуваат крајот. Кога само ќе се сетам на бакнежот во чело,силната прегратка,ноќите исполнети со смеа ми доаѓа да викам на сиот глас , да ме чујат сите. Но нема смисла,тука сум само јас , и тетратката пред  мене која ги впива солзите како палома. Да можев да го спречам ова , да можев да те гушнам и да поминам уште една ноќ со тебе. Уште една ноќ сигурна во твојата прегратка.

Како преку ноќ да се случија сите овие работи,како преку ноќ се се смени. Незнам ни јас што се случи,а и подобро е да не дознаам. Се огледувам во огледалото… Го нема сјајот во моите очи како некогаш ! Тивок шепот слушам во тишината. „ СОВРШЕНАТА ЉУБОВ ПРАВИ ДА БИДЕШ НЕСРЕЌЕН „ ! … Што ? Нешто имагинарно се обидува ми каже дека јас имам совршена љубов? Не, не.. само халуцинирам. Тоа е поради притисокот кој го врши душата напуштајќи го телото. Милиони стрептококи бацили го лазат моето тело, ладен зној ме облива. Во грлото чувствувам некој камен, камен кој не ми дозволува да ги искажам моите чувства.

Едно исто ми се врти низ глава,дали навистина ова е крајот? Можеби има некој излез? Не,несмее ова да заврши така. Ваква љубов неможе да исчезне,нетреба. Љубов која тешко се наоѓа.

Љубов која ме натера да ги правам работите кои некогаш не ни помислував дека можам да ги направам јас. Љубов која истовремено не прави среќни и тажни,не тера да се смееме а вејќе следнит миг да плачеме. Љубов која траеше со години,која премина секакви пречки преправајќи се дека тоа за неа не е ништо. Љубов која ме смени , ме смени така што сега неможам да се препознаам ни самата,а најмалку да очекувам друг да ме препознае.

Има ли надеж? Искра надеж која ќе ми покаже дека ова не завршува тука.
Има ли надеж со која ќе покажеме дека уште гори оној оган,огнот на љубовта која ни ги грее срцата. Јас и ти имаме да си подариме уште многу љубов.Уште многу прегратки,бакнежи и насмевки.Допрва доаѓа нашето време.Времето во кое ќе бидиме и двајцата среќни…

Leave a comment